در قلمرو زرین

هرچند دو سرزمین ایران و انگلیس نزدیک هزار فرسنگ با هم فاصله دارند و هزاران آداب و اطوار گوناگون دینی و

تاریخی و سنت‌ها و آئین‌ها و خلق و خوی و مزاج و تربیت و زبان و گویش آنها را از هم جدا می‌کند اما در ساحت زرین ادبیات اگر نگوییم که این دو قوم در اقلیم واحدی زیست می‌کنند کم از این نیست که همسایگان دیوار به دیوارند.

از آن‌که ادبیات در نقطه های اوج آیینه فطرت الهی آدمی است و آن فطرت از شرق و غرب و مکان و زمان بیرون است.

رادیارد کیپلینگ شاعر و داستان‌سرای اخیر انگلیس گفته است شرق،شرق است و غرب،غرب،این دو برادر همزاد هرگز با هم دیدار نمی‌کنند.اما هر جا سخن از هنرمندی یا شاعری یا حکیمی یا قدیسی بزرگ باشد،آنجا شرق و غرب با هم به راستی دیدار می‌کنند و روی می‌بوسند و کنار هم می‌نشینند زیرا ادبیات و دین و هنر و علم همه زبان دل است و آنجا ترک و تازی و فارسی راه ندارد.

ای بسا هندو و ترک هم‌زبان   ****       ای بسا دو ترک چون بیگانگان

پس زبان هم‌دلی خود دیگر است   ****    هم‌دلی از هم‌زبانی خوشتر است