داستان‌های پلیسی

اهل کتاب،آن‌هایی که داستان خواندن را دوست دارند،در دورانی از زندگی‌شان با داستان‌های پلیسی

،(در غرب از آن‌ها به طور گروهی با عنوان جنایی یاد می‌کنند) آشنایی داشته اند.

در ایران قصه‌های کوتاه و بلند سنتی مانند اسکندرنامه،حسین کردشبستری و امیرارسالان به نوعی ویژگی مشتریکی با قصه های پلیسی دارند.

در هر دو عمل داستانی برجسته می‌شود،یعنی داستان بر محور ماجرا می‌گذرد.

این قصه ها خصوصیت روان‌شناختی داستان های کوتاه و رمان های امروزی را ندارند.در داستان های پلیسی نخستین نیز آنچه حرف اول را می زند،تاکید بر ماجراهای داستان بود،به ویژگی عاطفی و روحی فردی کمتر توجه می‌شد و آهنگ روایت سریع بود؛این ویژگی هنوز هم تا حدی در داستان های پلیسی دیده می شود و حوادث بر کیفیت روان شناختی می چربد و

هدف این نوع داستان ها،صرفا ایجاد سرگرم کنندگی است،عامل سرگرم کنندگی که یکی از مولف های بنیادی انواع داستان هاست،در داستان های واقعیت گریز برجسته می شود.

به همین دلیل خواندن این داستان ها راحت است و فکر نمی برد و کنکجاوری برانگیزی آنها،خواننده را به دنبال خود می کشد،به نحوی که تا داستان را تمام نکند،آن را رها نخواهد کرد.

بخشی از یادداشت نویسنده :

“بر این نکته ها تاکید کنم که این کتاب صرفا جنبه ی تخصصی ندارد.

داستان هایی که به عنوان نمونه داده ام،جُنگی از انواع داستان های پلیسی است و گذشته از آن که خواننده ها را با گونه‌های متنوع داستان های پلیسی آشنا می کند،لذت خواندن را به آن ها می دهد و از دنیای واقع و رومزه پردردسر دور می کند و به آن ها آسایش فکری و روحی و فراغ خاطری می دهد؛بی جهت نیست که این نوع داستان در غرب این همه طرفدار دارد ونویسنده های حرفه ای بسیاری به نگارش آن روی آورده اند و تلویزیون های همه کشورها به ماجراها و سریال پلیسی توجه بسیار پیدا کرده اند.”