داستان های پیامبران در مثنوی

کتاب حاضر، داستان‌های پیامبران و بهره‌گیری مولانا از آن‌ها در مثنوی را بررسی می کند.

مثنوی، مشهور به مثنوی معنوی (یا مثنوی مولوی)، اثر مولانا جلال‌الدین محمد بلخی شاعر و صوفی ایران است.

این کتاب توسط دکتر عبدالرضا سیف نوشته‌شده و از 26٬000 بیت و 6 دفتر تشکیل‌شده و یکی از برترین کتاب‌های ادبیات عرفانی کهن فارسی و حکمت پارسی پس از اسلام است. این کتاب در قالب شعری مثنوی سروده شده‌ است؛ که درواقع عنوان کتاب نیز هست. اگرچه قبل از مولوی، شاعران دیگری مانند سنایی و عطار هم از قالب شعری مثنوی استفاده کرده بودند ولی مثنوی مولوی از سطح ادبی بالاتر برخوردار است. در این کتاب 424 داستان پی درپی به شیوه تمثیل داستان سختی های انسان در راه رسیدن به خدا را بیان می کند. هجده بیت نخست دفتر اول مثنوی معنوی به نی نامه شهرت دارد و چکیده‌ای از مفهوم 6 دفتر است. این کتاب به درخواست شاگرد مولوی، حسام‌الدین حسن چلبی، در سال‌های 662 تا 672 هجری/1260 میلادی تالیف شد. عنوان کتاب، مثنوی، در واقع نوعی از ساختار شعری است که در این کتاب استفاده می شود. عرفان اسلامی «نگاه هنری» به دین مبین اسلام است و مولانا در مثنوی والاترین این نگرش را داشته است. مولانا برای بیان آموزه‌های عرفانی خود از داستان‌ها و حکایت‌های بسیاری بهره برده که بسیاری از آن‌ها داستان‌های پیامبران است. از چشم‌اندازی که مولوی به این داستان‌ها می نگرد چندان اهمیت ندارد که برخی از این داستان‌ها در منابع معتبر وجود نداشته باشد. البته بعضی نیز از ماخذ کهن‌تر گرفته‌شده است. مولانا در پی آموزش است و در این رهگذر از هر وسیله‌ای استمداد می جوید و سرانجام نیز با بیان هنرمندانه خود، کار را به کمال می رساند.