چیستی ترجمه در هرمنوتیک

کتاب حاضر نوشته ی مرتضی بابک‌معین، به نقد و بررسی اندیشه‌های دو فیلسوف بزرگ فلسفه هرمنوتیک یعنی گادامر و ریکور می پردازد، خصوصا آن جا که صحبت از زبان، فهم، تاویل و متن می کنند.

عنوان کتاب «چیستی ترجمه در هرمنوتیک گادامر و ریکور» است و این عنوان به خوبی بیانگر این مسئله است که دغدغه‌ی اصلی نویسنده این است تا از خلال مطرح کردن اندیشه‌های این دو فیلسوف در خصوص مفاهیم ذکر شده، اندیشه آن‌ها را در مورد ترجمه جستجو کند.

اساسا در طول تاریخ هرمنوتیک، ترجمه همیشه جایگاه مهمی را به خود اختصاص داده است.

در واقع ترجمه را می توان رشته‌ای در نظر گرفت که همه گفتمان‌های هرمنوتیکی، از تفسیر متون مقدس تا فهم دیگری را در می نوردد.

همچنین ترجمه عنصر مشترکی است که هرمنوتیک‌های خاص عهد عتیق و قرون وسطی را به هرمنوتیک‌های کلی که با اندیشه شلایرماخر آغاز می شوند، پیوند می زند. می توان گفت که برای هرمنوتیک، ترجمه از یک سو هم موضوع مورد مطالعه است و هم فرآیندی که از طریق آن به فهم نائل می آییم. از آن جا که گادامر وظیفه هرمنوتیک را بر اساس تنش بین دو قطب خود و دیگری بیگانه تعریف می کند و ریکور نیز در کنار گادامر با مطرح کردن دیالکتیک هویت (این همانی) و تفاوت، یا غیریت (این نه آنی) و مسئله جذب دیگری با فاصله در خودیت همجوار و نزدیک بر مضمون فاصله در هر عمل تاویلی صحه می گذارد، بنابراین می توان ترجمه را به غایت الگوی مناسبی برای تاویل به حساب آوریم.