دیوانه و پیشگام و گمشده

«جبران خلیل جبران» بسا که از نظر تفکر با بسیاری از بزرگان اندیشه هم‌رای و هم‌سخن باشد؛ اما شیوه‌ی طرح و شیوایی بیان او اسلوبی متمایز به دست می‌دهد که نکهت و تاثیر آن یگانه و مختص اوست.

مجموعه آثار او طیف رنگ رنگی است که لایه‌های پنهان حس و ضمیر را می‌نوازد و حالاتی گونه‌گون از خلسه و بیداری، غیب و حضور، لمحه و تامل و سکر و صحو را برمی‌انگیزد.

با این وصف، گاه در خوانش و بازخوانی آن‌ها، جذبه‌ی وجد و حال در عین اندیشگی، روح و وجدان را مسخر می‌کند. جبران خلیل جبران متفکری بود شاعرمسلک که ژرف‌ترین و باریک‌ترین مضامین اندیشگی را به نغزترین و دلنشین‌ترین زبان و بیان بازمی‌گفت. وی در سال 1883 در لبنان دیده به جهان گشود و آثاری گوناگون نظیر «باغ پیامبر»، «ماسه و کف»، «عیسی پسر انسان» و.. را منتشر کرد. وی نهایتا در سال 1931 دار فانی را وداع گفت.

از همین کتاب می‌خوانیم:

«…  با این همه من دیوانه‌ام. اما من بر دیوانگی خود نقاب می‌زنم. خوش دارم تنها، دیوانه باشم.»