شاهنامۀ سیدلقمان اورموی

شاهنامه‌نویسی به‌ عنوان نخستین شکل تاریخ‌نگاری منظوم در دربار عثمانی، از اواسط قرن نهم هجری گسترش یافت و 

شاهنامه‌های تاریخی بسیاری به زبان فارسی، به تقلید از شاهنامۀ فردوسی، در وصف لشکرکشی‌های شاهان عثمانی سروده ‌شد.

منظومۀ حماسی تاریخ سلطان سلیمان یکی از آثار مهم سید لقمان اورموی، سومین شهنامه­‌چی دربار عثمانی است

که سرایش آن در سال 986 ه.ق.‏ در دربار مراد سوم به پایان رسید.

در این اثر رویدادهای هفت سال پایانی‏ زندگی سلطان سلیمان قانونی و لشکرکشی‌های او به اتریش و مجارستان روایت شده است. تاریخ سلطان سلیمان از نظر ادبی درخور توجه و ارزشمند است و تأثیر ادب فارسی و شاهنامۀ فردوسی در آن مشهود است. شاهنامه‌هایی که در دربار عثمانی به فارسی سروده شده است، بخش مهمی از ادبیات ناشناختۀ ایرانی-عثمانی را دربرمی‌گیرد و از جایگاه ممتاز و ویژه‌ای برخوردار است. با تصحیح انتقادی این‌گونه آثار، به‌ویژه منظومۀ ارزشمند تاریخ سلطان سلیمان و بررسی ویژگی‌های ادبی، زبانی و تاریخی آن، زمینۀ مناسب برای شناخت بهتر جایگاه ادبیات فارسی در آسیای صغیر و ترسیم هرچه بهتر چگونگی استمرار هویت ایرانی در خارج از قلمرو ایران‌زمین فراهم و میزان انتقال سنتهای ادبی، فرهنگ و هویت ایرانی به قلمرو عثمانی بیشتر آشکار می‌شود، به‌ویژه که این تاریخ‌ها همزمان با حکومت سلسلۀ صفوی بر ایران -یکی از برجسته‌ترین دوره‌های بازنمایی هویت ایرانی- تألیف شده ‌است.