معارف

(جزو اول)

محمدبن حسین بن احمدخطیبی بلخی

بهاءالدین ولد 

“معارف” بهاءولد (628-545 هـ.ق) از نمونه‌های کهن زندگی‌نامۀ خودنوشت عرفانی – ادبی است که مشتمل بر مواعظ و آموزه‌های عرفانی و معنوی او است.

بهاءولد در کتاب معارف ضمن اینکه احوال و جزئیات زندگی عرفانی و روزمرۀ خود را گزارش داده ، مشاهدات رویاگونه‌اش را نیز بر پایۀ تصورات و برداشت‌های شخصی خود به مذاق اهل عرفان بیان کرده است.
کتاب معارف با همۀ ارزش عرفانی و تاریخی‌اش،از حیث ادبی و هنری نیز از آثار مهم زبان و ادب فارسی به شمار می‌رود.بهاءولد در این اثر عرفانی-ادبی در بیان مفاهیم معنوی و اندیشه‌های عرفانی،ذوق هنری و توانایی چشم‌گیری از خود نشان داده است.

از این روی هدف اصلی از تصحیح این کتاب بیشتر نشان دادن اهمیت و ارزش ادبی آن بوده است.