جلال الدین همایی شاعر، نویسنده، پژوهشگر و مصحح ایرانی در سال ۱۲۷۸ خورشیدی در اصفهان به دنیا آمد.

وی از کودکی به ادبیات عرب و حکمت و فلسفه روی آورد و تا 10 سالگی منشات قائم مقام فراهانی، منشآت فرهاد میرزا، منشات امیر نظام، تاریخ معجم، شاهنامه فردوسی، کلیات سعدی، منتخب قاآنی و غزلیات محمد خان دشتی را نزد استاد مطالعه کرد.

در 11 سالگی به مدرسه نماورد اصفهان در بازار رفت و 20 سال به تحصیل ادبیات عرب، فقه، اصول، تفسیر، درایه، رجال، هیات، نجوم، استخراج تقویم، ریاضی، طب و فلسفه پرداخت.

جلال الدین همایی پس از تاسیس دانشگاه تهران به تدریس دوره دکتری در دانشکده‌های حقوق و ادبیات پرداخت و عضو فرهنگستان ایران شد. مدتی هم در دانشگاه‌های بیروت و لاهور تدریس کرد.جلال‌الدین همایی

استاد همایی شعر هم می‌سرود و سنا تخلص می‌کرد. بیش از 15 هزار بیت او در دیوان سنا به کوشش دخترش به چاپ رسیده است.

از مشهورترین اشعار او شعری در وصف مسجد کبود تبریز و تاسف از ویرانی آن است. او در فن سرودن ماده تاریخ نیز چیره دست بود و ازجمله ماده تاریخ وفات خود را پیش از وفات سرود!

جلال الدین همایی سرانجام در سال 1359 چشم از جهان فرو بست و در تکیه لسان الارض تخت فولاد اصفهان نزدیک گلزار شهدای دفن شد.

برخی از آثار جلال الدین همایی :

تاریخ ادبیات ایران، جلد اول ۱۳۰۸، جلد دوم ۱۳۰۹

غزالی نامه (شرح حال امام محمد غزالی) ۱۳۱۵

تصحیح‌کتاب نصیحه الملوک امام محمد غزالی، ۱۳۱۵-۱۷

تصحیح مثنوی ولدنامه با مقدمهٔ مفصل، ۱۳۱۵

تصحیح کتاب التفهیم ابوریحان بیرونی با تحقیقات مفصل ۱۳۱۶

تصحیح‌کتاب مصباح‌الهدایه و مفتاح‌الکفایه اثر عزالدین محمود کاشانی ۱۳۲۵

تصحیح معیارالعقول منسوب به شیخ الرئیس ابوعلی سینا درفن جراثقال ۱۳۳۱

مقدمه بر اخلاق ناصری تألیف خواجه نصیرالدین طوسی ۱۳۳۵

مولوی نامه ۱۳۵۶

منبع:همشهری آنلاین،ویکی پدیا